Geven als basis van echte verbinding
Ik zie veel mensen in mijn omgeving die graag hulpgeven. Bij mij in de kerk, in mijn vriendengroep en uiteraard in mijn werk in de zorg. Ik schaar mijzelf ook onder deze groep. Laatst stelde ik mijzelf de vraag; wat maakt nou dat veel mensen graag hulpgeven? In het boek ‘Leef’ van Jan de Dreu, las ik hierover het volgende: ‘Het zit in het geven, dat wij ontvangen’. Dat vond ik zo mooi. Daar had ik mijn antwoord.
Maar soms zijn in het leven de rollen omgedraaid. Dan heb je als hulpgever, zelf ineens hulp nodig. Ik noem de pastoraalwerker van onze geloofsgemeenschap. Vorig jaar brak zij door een ongeval haar nek. Nog tijdens het herstel hiervan, krijgt zij de diagnose borstkanker. Dan kun je niet anders dan zelf hulpvragen. Op goede momenten is zij overigens nog steeds een fantastische hulpgever. Ze brengt inspirerende woorden, biedt een luisterend oor en begeleid waardevolle meditaties.
Zo is het leven dus; soms ben je hulpgever (de +pluspool) en soms ben je hulpvrager (de – minpool). Dat maakt dat wij mensen, elkaar nodig hebben. Zo schrijft Jan de Dreu zo mooi in zijn boek.
Wij hulpgevers vinden het echter vaak moeilijk om hulp te vragen. Zelf sta ik in ieder geval liever in de pluspool (hulpgever), dan de minpool (hulpvrager). Want in de plus voel ik mij betekenisvol en sterk, in de min voel ik mij klein en kwetsbaar.
De kracht van wederkerigheid in de zorg
Maar waar komt bij veel hulpgevers, die moeite met hulpvragen vandaan? Ik denk dat dit te maken heeft met kwetsbaarheid. Of beter gezegd; het ontbreken hiervan. Hulpgevers hebben doorgaans geleerd, kwetsbaarheid niet te tonen. Natuurlijk hoort dit deels bij de professionele houding van een hulpverlener. Je moet je kunnen afschermen, om niet door alles geraakt te worden. Maar wij mensen worden af en toe wél geraakt, daar zijn we immers mens voor.
Op het moment dat we deze geraaktheid veelvuldig wegstoppen, kunnen er problemen ontstaan. Bekende klachten zoals hartkloppingen, hoofdpijn, licht geraaktheid en energieverlies zijn hiervan het gevolg.
Een zorgzame houding begint bij jezelf
In mijn ogen gaat het er voor ons hulpverleners dus om, dat we leren kwetsbaar zijn. Dat we toegeven dat het soms te veel is of dat we het even niet weten. Dit is menselijk en gezond.
En ik besef dat als ik leer kwetsbaarheid te tonen, de ander van betekenis kan zijn. Misschien juist wel bij de mensen die ik hulp bied. Zij in de plus, ik in de min.
’Het zit in het geven, dat wij ontvangen’
Mirjam